امروز سر چهارراه پارک وی ایستاده بودم پشت چراغ قرمز این صورت های غمگین با چه دارویی به سلامت قبل یا قبل تر برمیگردند. فکر می کنم بچه های شهر چه گناهی کرده اند این همه غمگین هستند. آنها چرا نباید فرصتی برای شاد بودن خوشبحت بودن داشته باشند. حقیقت یک چیزاست هر کس سهم خودش را دارد. من نگران خودم هستم چقدر مفید بوده ام چقدر در زندگی اجتماعی تاثیرگذار بوده ام . شاید ما همان رویشی بوده ایم کنار بدبختی سبز شذیم تا حال باعچه خوب شود .من امیدوارم به اندازه خودم  مفید بوده باشم .